Wskazówki

Bezpieczeństwo dzieci podczas zajęć w domach kultury, zajęć pozalekcyjnych oraz korepetycji: pytania, które pomogą rodzicom i opiekunom wybrać odpowiednie ośrodki zajęć pozaszkolnych

Zaktualizowano 4 April 2022

Applies to England

1. Wprowadzenie

Niniejszy przewodnik pomoże rodzicom i opiekunom wybrać bezpieczne ośrodki prowadzące zajęcia pozaszkolne dla dzieci. Termin „dzieci” oznacza osoby, które nie ukończyły 18. roku życia.

Rodzice i opiekunowie mogą również przeczytać wytyczne dotyczące dzieci uczęszczających do ośrodków zajęć pozaszkolnych w czasie epidemii koronawirusa (COVID-19).

Ośrodki zajęć pozaszkolnych (Out-of-School Setting, OOSS) to termin o szerokim znaczeniu: może oznaczać lokalne domy kultury, centra młodzieżowe i miejsca kultu, ale także indywidualne osoby udzielające korepetycji we własnym domu lub prowadzące zajęcia sportowe na boisku lub w lokalnym parku. Zajęcia w tych ośrodkach mogą być płatne lub bezpłatne. Niektóre ośrodki mają strukturę zarządzania przedsiębiorstwa.

Typowym świadczeniodawcą zajęć pozaszkolnych jest korepetytor pracujący samodzielnie w domu lub trener prowadzący zajęcia sportowe na boisku.

Termin „duży” świadczeniodawca OOSS w niniejszym przewodniku oznacza ośrodek, w którym pracuje co najmniej 5 wolontariuszy lub pracowników otrzymujących wynagrodzenie. „Mały” świadczeniodawca OOSS zatrudnia 4 lub mniej wolontariuszy lub pracowników otrzymujących wynagrodzenie. „Pojedynczy” świadczeniodawca oznacza pojedynczą osobę, która nie zatrudnia żadnych pracowników ani wolontariuszy — może to być, np. nauczyciel udzielający korepetycji.

2. Zakres pomocy opisany w niniejszym przewodniku

Nie ma jednolitych ram prawnych, które regulowałyby sposób funkcjonowania ww. ośrodków, i nie są one kontrolowane ani oceniane przez jeden organ regulacyjny. Oznacza to, że nie ma jednego odpowiedzialnego organu sprawującego pełny nadzór nad wszystkimi ośrodkami oraz jakością i bezpieczeństwem prowadzonych tam zajęć.

Jako niezbędne minimum, świadczeniodawcy zajęć pozaszkolnych powinni mieć opracowane i wdrożone zasady dotyczące BHP, bezpieczeństwa i ochrony dzieci oraz weryfikacji pracowników.

Niniejszy przewodnik zawiera:

• pytania, które rodzice mogą chcieć skierować do danego świadczeniodawcy;
• przykładowe właściwe odpowiedzi, których należy oczekiwać od danego świadczeniodawcy;
• oznaki nieprawidłowości, na które należy zwracać uwagę przy wyborze świadczeniodawcy.

Ważne, aby móc zawsze zadawać pytania dotyczące zajęć oraz zasad obowiązujących w danym ośrodku. Wykwalifikowany i godny zaufania świadczeniodawca powinien bez problemu odpowiedzieć na każde z nich. Ponadto powinien udzielać tego typu informacji każdej osobie pozostawiającej dziecko pod opieką ośrodka.

Z zasady, jeśli świadczeniodawca nie chce lub nie potrafi udzielić odpowiedzi na pytania, lub jeśli rodzice nie są zadowoleni z jego odpowiedzi, należy rozważyć posłanie dziecka gdzieś indziej.

Przed wybraniem danego ośrodka zajęć pozaszkolnych warto spotkać się ze świadczeniodawcą przed pierwszymi zajęciami lub ich trakcie, aby sprawdzić, czy zapewnia on bezpieczne środowisko kształcenia.

Jeśli świadczeniodawca będzie pracował z dzieckiem indywidualnie (np. będzie to osoba prowadząca prywatne korepetycje), rodzice mogą chcieć nadzorować takie spotkania.

3. Co robić razie jakichkolwiek obaw?

W razie jakichkolwiek obaw dotyczących ośrodka, do którego uczęszcza dziecko, należy w pierwszej kolejności skontaktować się ze świadczeniodawcą. Jeśli problem nie zostanie rozwiązany, można go przekazać dalej za pośrednictwem infolinii NSPCC pod numerem telefonu 0808 800 5000 lub skontaktować się z desygnowanym przez lokalny samorząd urzędnikiem ds. ochrony dzieci (Local Authority Designated Officer, LADO). Aby znaleźć właściwy lokalny samorząd, należy odwiedzić stronę internetową [Find your local council] (https://www.gov.uk/find-local-council) i wprowadzić kod pocztowy ośrodka.

W razie bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia i życia dziecka należy skontaktować się z policją pod numerem telefonu 999.

4. Pytania, które powinni zadać rodzice/opiekunowie i odpowiedzi, jakich powinni oczekiwać

Oto kilka pytań, które warto zadać. Niektóre z nich nie będą dotyczyły wszystkich świadczeniodawców, a odpowiedzi mogą różnić się w zależności od rozmiaru i typu ośrodka. W stosownych przypadkach wyraźnie zaznaczyliśmy, jak mogą różnić się odpowiedzi w przypadku pojedynczych świadczeniodawców względem dużych świadczeniodawców zatrudniających liczną kadrę.

Przykład Dziecko uczęszcza na lekcje gry na pianinie raz w tygodniu. Zajęcia prowadzi prywatny korepetytor, który nie zatrudnia żadnych pracowników. W takim przypadku nie należy od niego oczekiwać, że będzie posiadał dokument zawierający szczegółowy opis procedur ochrony dzieci. Należy jednak od niego oczekiwać, że będzie miał dokument zawierający zasady ochrony dzieci i będzie w stanie szczegółowo wyjaśnić, jakie działania podejmie w razie jakiegokolwiek problemu związanego z bezpieczeństwem dziecka.

4.1 Czy mogę prosić o kopię zasad ochrony dzieci?

Wszyscy świadczeniodawcy powinni mieć przejrzysty zestaw wytycznych dotyczących zapewniania ochrony dzieciom oraz reagowania na obawy związane z ich bezpieczeństwem. Kopia tych zasad powinna być zamieszczona w witrynie internetowej świadczeniodawcy lub dostępna na żądanie rodziców/opiekunów.

Jako minimum, zasady powinny zawierać:

• krótkie oświadczenie określające priorytety związane z ochroną dzieci i młodzieży oraz ogólne metody realizowania tych priorytetów;
• zobowiązanie, że pod żadnym pozorem pracownicy ani wolontariusze nie narażą ani nie wyrządzą dzieciom krzywdy fizycznej ani psychologicznej;
• listę procedur umożliwiających pracownikom i wolontariuszom zagwarantowanie bezpieczeństwa dzieci — pojedynczy świadczeniodawcy i wolontariusze nie muszą wypisywać poszczególnych procedur, jednak muszą być w stanie szczegółowo opisać sposób postępowania w przypadku poszczególnych problemów z bezpieczeństwem;
• wszelkie dodatkowe wytyczne, informacje lub oczekiwania, o których muszą wiedzieć rodzice/opiekunowie. Obejmuje to dane kontaktowe osoby odpowiedzialnej za zapewnienie dziecku bezpieczeństwa w ośrodku (tzw. specjalista ds. ochrony dzieci) oraz metody kontaktu z tą osobą, a także dane kontaktowe lokalnych służb ds. ochrony dzieci, np. lokalnego samorządu lub policji.

Jeśli świadczeniodawca zatrudnia co najmniej jednego pracownika lub wolontariusza, powinien być w stanie przedstawić pisemną kopię poszczególnych czynności, które podejmą pracownicy w razie obaw związanych z bezpieczeństwem lub dobrem dzieci, w tym:

• czynności, jakie podejmą świadczeniodawcy w razie obaw, że dziecko może być zagrożone przemocą;
• procedurę, która zostanie zastosowana w przypadku przemocy rówieśniczej (np. znęcania się) w organizacji;
• czynności umożliwiające zbadanie obaw lub zarzutów, że osoba dorosła pracująca z dziećmi i młodzieżą w organizacji może sama stanowić dla nich zagrożenie;
• procedurę składania skarg umożliwiającą dzieciom, młodzieży i ich rodzinom zgłaszanie obaw związanych z bezpieczeństwem.

Świadczeniodawcy zatrudniający pracowników muszą ponadto przedstawić na piśmie wytyczne, informacje i oczekiwania dotyczące zachowania pracowników oraz wolontariuszy, tj. kodeks postępowania oraz informacje, jak pracownicy będą reagować w przypadku dziecka bezpośrednio zgłaszającego przemoc.

4.2 Kto jest główną osobą odpowiedzialną za ochronę dzieci i jakie ma kwalifikacje? Kiedy otrzymała szkolenie?

Świadczeniodawca powinien być w stanie wskazać główną osobę odpowiedzialną za ochronę dzieci w swoim ośrodku. W tym przewodniku do opisania tej osoby używamy terminu desygnowany specjalista ds. ochrony dzieci. Pojedynczy świadczeniodawca to specjalista ds. ochrony dzieci.

Desygnowany specjalista ds. ochrony dzieci powinien mieć kwalifikacje co najmniej w następujących dziedzinach:

• znęcania się;
• przemoc fizyczna;
• molestowanie seksualne;
• przemoc seksualna;
• sexting: wysyłanie, odbieranie lub przekazywanie dalej wiadomości, zdjęć lub obrazów zawierających treści seksualne, głównie między urządzeniami przenośnymi;
• otrzęsiny lub ceremonie inicjacji: wykonywanie rytuałów, wyzwań oraz innych czynności obejmujących znęcanie się, przemoc lub upokorzenie podczas przyjmowania danej osoby do grupy;
• bezpieczeństwo w Internecie;
• nadużywanie substancji odurzających i alkoholu.

Rodzice/opiekunowie mogą również zapytać tę osobę o szkolenia w zakresie ekstremizmu i radykalizacji.

Desygnowany specjalista ds. ochrony dziecka powinien mieć szkolenia, dzięki którym uzyskał wiedzę i umiejętności wymagane do pracy na tym stanowisku. Szkolenia powinny być powtarzane okresowo lub w razie jakichkolwiek zmian zachodzących w ośrodku u świadczeniodawcy.

4.3 Czy macie zasady dotyczące składania skarg?

Czasami rodzice/opiekunowie po rozmowie z dzieckiem lub innym rodzicem mogą mieć obawy związane z ośrodkiem zajęć pozaszkolnych. Wszyscy świadczeniodawcy powinni mieć zrozumiałe zasady dotyczące składania skarg. Powinny one zawierać instrukcje dotyczące procedury składania skargi (czy ma być złożona osobiście czy w formie pisemnej), informacje o osobie, do której należy kierować skargę oraz wyjaśnienie, jak taka skarga będzie rozpatrywana.

Pojedynczy świadczeniodawcy powinni poinstruować rodziców/opiekunów, jak zgłaszać obawy do lokalnego samorządu. Instrukcje powinny zawierać m.in. dane kontaktowe desygnowanego urzędnika lub opieki społecznej ds. dzieci. Zasady dotyczące składania skarg powinny być zamieszczone w witrynie internetowej świadczeniodawcy lub umieszczone w dobrze widocznym miejscu w ośrodku.

4.4 Jakie szkolenia mają pracownicy?

Szkolenia różnią się w zależności od typu świadczeniodawcy, jednak wszyscy pracownicy powinni mieć co najmniej szeroką wiedzę i odpowiednie przeszkolenie w zakresie BHP oraz ochrony i bezpieczeństwa dzieci. W ramach swoich zasad i procedur świadczeniodawcy powinni być w stanie udzielić rodzicom/opiekunom informacji na temat tego, jakie szkolenia i kiedy odbyli pracownicy.

4.5 Kto jest odpowiedzialny za pierwszą pomoc?

Niezależnie od typu świadczonych usług, świadczeniodawcy powinni być w stanie wskazać osobę odpowiedzialną za pierwszą pomoc oraz powiedzieć, jakie szkolenie w zakresie pierwszej pomocy ma ta osoba oraz jak jest ono związane z okolicznościami zidentyfikowanymi w ocenie ryzyka świadczeniodawcy.

Wszyscy świadczeniodawcy powinni mieć wykonaną ocenę ryzyka w ośrodku. Pozwala ona zidentyfikować czynniki mogące powodować obrażenia ciała lub choroby, ocenić prawdopodobieństwo ich wystąpienia i skutki oraz podjąć działania w celu kontroli lub wyeliminowania danego zagrożenia.

Świadczeniodawcy powinni również poinformować rodziców/opiekunów o dostępności apteczki pierwszej pomocy.

4.6 Czy wymagacie złożenia formularza ze zgodą rodzicielską i danymi kontaktowymi w razie nagłych sytuacji?

Wszyscy świadczeniodawcy powinni prosić rodziców/opiekunów o co najmniej dwa numery kontaktowe w razie nagłych sytuacji oraz o wszelkie niezbędne informacje medyczne dotyczące dziecka. Informacje te powinny zostać zebrane podczas lub przed pierwszymi zajęciami.

Świadczeniodawcy mogą zbierać je za pośrednictwem formularzy elektronicznych lub drukowanych. Jeśli dziecko uczęszcza do danego ośrodka dłużej niż rok, świadczeniodawca powinien poprosić o zaktualizowanie informacji.

4.7 W jaki sposób zapewniacie bezpieczeństwo przechowywanych przez was informacji dotyczących mojego dziecka? Kto ma do nich dostęp i czy przekazujecie je komuś jeszcze?

Świadczeniodawca powinien być w stanie szczegółowo opisać, jak przechowuje dokumenty w formie papierowej i elektronicznej. W przypadku danych elektronicznych powinny być one zaszyfrowane i zabezpieczone hasłem. W przypadku danych w formie papierowej powinny być one zamknięte w bezpiecznym miejscu.

Tylko desygnowany specjalista ds. ochrony dzieci lub osoba godna zaufania o odpowiednio wysokim stanowisku powinni mieć do nich dostęp. Pojedynczy świadczeniodawcy mogą wskazywać samych siebie jako desygnowanych specjalistów ds. ochrony dzieci. Wymienionych powyżej informacji nie należy przekazywać innym stronom bez zgody dziecka (oraz zgody rodziców/opiekunów, jeśli dziecko nie ma ukończonych 13 lat).

4.8 Jak są rekrutowani pracownicy oraz wolontariusze w przypadku dużych lub małych świadczeniodawców? Jakie wdrożyliście kontrole, aby mieć pewność, że dana osoba może pracować z dziećmi? Kiedy wykonano te kontrole?

Niezależnie od typu i rodzaju ośrodka, wszyscy świadczeniodawcy powinni chronić dzieci i dbać o ich dobro, wdrażając odpowiednie procedury uniemożliwiające niewłaściwym osobom pracę z dziećmi w ośrodku.

Świadczeniodawcy powinni być w stanie opisać poszczególne kontrole, które zostały wykonane, aby zagwarantować bezpieczeństwo dzieci będących pod opieką ich pracowników oraz wolontariuszy. Ważne jest, aby świadczeniodawcy nie polegali tylko na pojedynczej kontroli (np. kontroli DPS) podczas sprawdzania odpowiedniości pracowników lub wolontariuszy.

Niektóre z wielu kontroli dostępnych dla świadczeniodawców to:

Kontrole podczas rekrutacji

W ramach najlepszych praktyk świadczeniodawcy sprawdzają, m.in., czy potencjalni wolontariusze lub pracownicy mają odpowiednie umiejętności, np. doświadczenie w nauczaniu. Podczas rozmowy kwalifikacyjnej mogą przykładowo poprosić kandydatów o szczegóły związane z doświadczeniem z poprzedniego miejsca pracy.

Kontrole przed zatrudnieniem

Przed zatrudnieniem danej osoby świadczeniodawcy muszą potwierdzić ich tożsamość oraz to, czy mają pozwolenie na pracę w Wielkiej Brytanii.

Referencje

Referencje od byłych pracodawców pozwalają świadczeniodawcom uzyskać niezależne i rzetelne informacje przed zatrudnieniem wolontariusza lub pracownika.

Zaświadczenia o niekaralności (DBS)

Krajowy Rejestr Karny (Disclosure and Barring Service, DBS) wydaje zaświadczenia o niekaralności. Pomaga to świadczeniodawcom podejmować bardziej świadome decyzje podczas zatrudniania pracowników, szczególnie jeśli pracują oni z dziećmi. Istnieją różne poziomy zaświadczeń o niekaralności w zależności od typu pracy lub prowadzonych działań.

Świadczeniodawcy powinni być również w stanie przedstawić rodzicom/opiekunom szczegółowe informacje na temat kodeksu postępowania pracowników i wolontariuszy, w którym opisano akceptowalne zachowania.

Można również poprosić świadczeniodawcę o opisanie metody regularnego monitorowania i oceny wyników poszczególnych zatrudnionych osób w celu sprawdzenia, czy wciąż mają umiejętności i szkolenia wymagane do pracy na danym stanowisku.

4.9 Pojedynczy świadczeniodawcy: Jakie kontrole mogą potwierdzić, że możecie pracować z dziećmi?

Nie ma pojedynczej kontroli, która mogłaby potwierdzić, że dany świadczeniodawca może pracować z dziećmi. Aby mieć pewność, że dziecko będzie bezpieczne pod jego opieką, można poprosić go o przedłożenie potwierdzenia lub wykonanie jednej z opisanych poniżej kontroli:

Zaświadczenia o niekaralności (DBS)

Można zapytać świadczeniodawcę, czy ma zaświadczenie o niekaralności. Osoba samozatrudniona może wystąpić o podstawowe zaświadczenie o niekaralności. Może również uzyskać standardowe lub rozszerzone zaświadczenie, jeśli pracuje dla innej organizacji i jest uprawniona do bardziej szczegółowej kontroli (np. szkoły lub lokalnego samorządu).

Referencje

Rodzice/opiekunowie mogą również poprosić pojedynczego świadczeniodawcę o referencje. Mogą też zapytać innych rodziców lub opiekunów o danego świadczeniodawcę, aby sprawdzić, czy jest godny polecenia.

Program ujawniania informacji o sprawcach przestępstw na tle seksualnym wobec dzieci (Child Sex Offender Disclosure Scheme)

W ramach programu ujawniania informacji o sprawcach przestępstw na tle seksualnym wobec dzieci (znanym również jako Sarah’s Law) rodzice/opiekunowie mogą złożyć wniosek na policję o ujawnienie informacji o osobie mającej jakikolwiek kontakt z dzieckiem lub dziećmi. Jeśli dana osoba została w przeszłości skazana za przestępstwa na tle seksualnym wobec dzieci, jest potencjalnym zagrożeniem dla dziecka, a ujawnienie informacji o niej jest niezbędne do ochrony tego dziecka, policja z zachowaniem poufności przekaże te informacje osobie, która może w największym stopniu chronić dziecko (zazwyczaj rodzicom, opiekunom klub opiekunom prawnym).

4.10 Czy oprócz osoby prowadzącej (w przypadku pojedynczego świadczeniodawcy) oraz pracowników lub wolontariuszy, jakiekolwiek inne osoby dorosłe będą miały kontakt z moim dzieckiem? Jeśli tak, czy będą tam regularnie?

Jest to szczególnie ważne pytanie, jeśli świadczeniodawca pracuje we własnym domu. Jeśli oprócz korepetytora lub trenera w pomieszczeniu będą obecne jakiekolwiek inne osoby, warto poprosić o ich imiona i nazwiska oraz zapytać, czy w jakimkolwiek momencie będą zostawały sam na sam z dzieckiem. W przypadku, gdy będą to pracownicy lub wolontariusze, należy zapytać, czy mają zaświadczenia o niekaralności.

4.11 Czy moje dziecko będzie miało nienadzorowany dostęp do Internetu?

Aby dziecko mogło mieć nienadzorowany dostęp do Internetu, powinno mieć co najmniej 13 lat.

Jeśli ośrodek udostępnia łączność lub urządzenia połączone z Internetem, świadczeniodawca powinien przedstawić swoje zasady bezpieczeństwa w Internecie lub zasady prawidłowego użytkowania tych urządzeń. Powinny one określać konkretne przykłady tego, jakie zachowania w kontekście Internetu są dopuszczalne dla dzieci i pracowników.

Należy również sprawdzić, czy dziecko może potencjalnie uzyskać dostęp do Internetu za pośrednictwem swojego urządzenia i sieci 3G, 4G, 5G lub publicznej sieci Wi-Fi. Świadczeniodawcy powinni wykazywać świadomość, że nieprawidłowe wykorzystywanie technologii jest częstą przyczyną problemów z bezpieczeństwem. Powinni także potrafić zidentyfikować i szybko reagować na zdarzenia z tym związane.

Jeśli świadczeniodawca zezwala dziecku na nienadzorowany dostęp do Internetu, powinien mieć wdrożone opisane poniżej systemy filtrowania treści i monitorowania zachowań w sieci.

4.12 Z jakich systemów filtrowania treści i monitorowania zachowań w sieci korzystacie w celu zarządzania dostępem do Internetu?

Świadczeniodawca powinien mieć wdrożone systemy odpowiednie do wieku dzieci.

Powinny one blokować:

• niestosowne lub szkodliwe materiały, takie jak pornografia lub rasistowskie, radykalne oraz ekstremistyczne poglądy;
• wszelkie źródła szkodliwych interakcji z innymi użytkownikami w Internecie, np. chatroomy, w których osoby dorosłe mogą podawać się za dzieci lub młodzież.

4.13 Moje dziecko ma specjalne potrzeby edukacyjne (SEN) i/lub niepełnosprawność. Jak sobie z tym poradzicie?

Świadczeniodawca nie zawsze może posiadać umiejętności oraz zasoby wymagane do pracy z dziećmi z SEN oraz niepełnosprawnościami. Należy zawsze dokładnie sprawdzić i zrozumieć zakres możliwości świadczeniodawcy.

Przykładowo rodzice/opiekunowie mogą zapytać, czy świadczeniodawca zatrudnia pracownika przeszkolonego w zakresie pracy z dziećmi z SEN lub niepełnosprawnościami. W razie wątpliwości warto jednak zadać szczegółowe pytania lub zapisać dziecko do innego ośrodka.

4.14 Moje dziecko potrzebuje pomocy podczas korzystania z toalety, przebierania się, jedzenia, przyjmowania leków lub ma inne potrzeby. Jak sobie z tym poradzicie?

Świadczeniodawca nie zawsze może zaspokoić potrzeby dziecka związane z czynnościami samoobsługowymi. Należy zawsze dokładnie sprawdzić i zrozumieć zakres możliwości świadczeniodawcy. W razie wątpliwości warto jednak zadać szczegółowe pytania lub zapisać dziecko do innego ośrodka.

5. Wybranie odpowiedniego świadczeniodawcy

Informacje zamieszczone poniżej zawierają podsumowanie i mogą pomóc w dokonaniu właściwego wyboru. W razie dostrzeżenia jakichkolwiek oznak nieprawidłowości podczas zadawania powyższych pytań lub wizyty w ośrodku warto rozważyć zapisanie dziecka do innego ośrodka.

Poważne zdarzenia należy zgłaszać do NSPCC, lokalnego samorządu lub na policję.

5.1 Oznaki dobrze prowadzonego ośrodka

Wszyscy świadczeniodawcy:

• uwzględnienie wymogów BHP — duzi świadczeniodawcy powinni mieć zasady w formie pisemnej; mali i pojedynczy świadczeniodawcy nie muszą mieć dokumentu w tej formie, jednak powinni znać zagrożenia oraz umieć je ograniczać;
• bezpieczne otoczenie (np. budynek jest dobrze utrzymany, ma wyraźnie oznaczone drogi i wyjścia ewakuacyjne w razie nagłych sytuacji oraz dostępne apteczki pierwszej pomocy) — świadczeniodawca wie, co robić w razie pożaru lub nagłej sytuacji;
• do udzielania pierwszej pomocy jest wyznaczona odpowiedzialna osoba;
• świadczeniodawca ma odpowiednie szkolenia w dziedzinie problemów związanych z ochroną oraz bezpieczeństwem dzieci (np. przemoc i zaniedbanie);
• rodzice mogą otrzymać na żądanie kopię zasad ochrony dzieci — powinny one wyjaśniać, jak dziecko może zgłosić swoje obawy oraz w jaki sposób świadczeniodawca powiadomi o tym rodziców;
• w ośrodku jest desygnowany specjalista ds. ochrony dzieci;
• rodzice lub opiekunowie mogą spotkać się ze świadczeniodawcami przed lub podczas zajęć, aby sprawdzić, czy ośrodek jest dobrze zarządzany;
• w ośrodku wdrożono i przestrzega się zasad bezpieczeństwa w Internecie;
• przed rozpoczęciem pierwszych zajęć od rodziców wymaga się przedłożenia formularza ze zgodą zawierającego niezbędne informacje medyczne dziecka oraz dane kontaktowe na wypadek nagłej sytuacji;
• status zarejestrowanej organizacji charytatywnej (w stosownych przypadkach) — [Komisja nadzorująca działania organizacji charytatywnych (Charity Commission)] (www.gov.uk/charity-commission) prowadzi rejestr wszystkich organizacji charytatywnych założonych w Anglii i Walii;
• wdrożona procedura składania skarg.

Świadczeniodawcy zatrudniający pracowników:

• pracownicy i wolontariusze mają odpowiednie szkolenie w dziedzinie problemów związanych z ochroną dzieci, np przemocą fizyczną, emocjonalną lub seksualną;
• pracownicy i wolontariusze zostali odpowiednio sprawdzeni (np. kontrole przed zatrudnieniem i zaświadczenia o niekaralności (DBS));
• jeśli świadczeniodawca zatrudnia wielu pracowników lub wolontariuszy, ich role oraz zakres obowiązków są wyraźnie określone.

5.2 Oznaki nieprawidłowości, na które należy zwrócić uwagę

Wszyscy świadczeniodawcy:

• brak lub niewielkie poszanowanie zasad BHP, w tym ogólny brak wiedzy na temat zagrożeń i sposobów ich ograniczania;
• dowody na niebezpieczne otoczenie, np.:
  • luźne przewody elektryczne;
  • wilgoć;
  • brak wyraźnie oznaczonych dróg ewakuacyjnych;
  • brak apteczki pierwszej pomocy;
• brak wiedzy na temat postępowania w nagłych sytuacjach;
• brak wyznaczonej osoby do udzielania pierwszej pomocy;
• brak zasad ochrony dzieci — świadczeniodawca nie ma wyraźnie określonych procedur zgłaszania obaw (np. przemocy rówieśniczej) oraz powiadamiania rodziców o tych obawach;
• brak desygnowanego specjalisty ds. ochrony dzieci;
• ślady przemocy u innych dzieci uczęszczających do ośrodka, np. niewyjaśnione stłuczenia;
• obce osoby dorosłe w ośrodku;
• zbyt mała liczba pracowników lub wolontariuszy do nadzorowania wszystkich dzieci będących pod ich opieką;
• pracownicy lub inne osoby dorosłe mają nienadzorowany kontakt sam na sam z dziećmi bez zgody rodziców lub opiekunów;
• brak lub nieprzestrzeganie zasad bezpieczeństwa w Internecie;
• rodzice/opiekunowie nie są proszeni o złożenie formularza zgody ani o jego podpisanie;
• brak wdrożonego procesu składania skarg.

Świadczeniodawcy zatrudniający pracowników:

• pracownicy nie mają odpowiedniego szkolenia ani kwalifikacji lub nie przeszli kontroli (np. nie mają zaświadczenia o niekaralności);
• pracownicy ani wolontariusze nie dostrzegają lub nie zgłaszają potencjalnych problemów z bezpieczeństwem dzieci;
• pracownicy ani wolontariusze nie wiedzą, co robić w przypadku pojawienia się obaw związanych z ochroną dzieci (np. gdy dziecko informuje o przemocy).